Ev

'ev' sözcüğü neler çağrıştırıyor size? Konut, hane, aile, soy, nesil gibi karşılıklardan farklı, öte bir anlamı yok mu 'ev'in? 'ev' sözü, sözcüğü bir bakıma öznelleştirme, özelleştirme, özümseme anlamı da getirmiyor mu bitiştiği, iliştiği sözlere? Korunaklı ve güvenilir anlamı katmıyor mu? Rahatlık, rehavet yaratmıyor mu?

'ev' ile anılan, anlamlanan sözcüklerin sayısı hiç de az değil!

Ev altı, ev ekmeği, ev halkı, ev sineği, ev yemeği, genelev, Allah'ın evi (ibadethane dışında yürek, gönül anlamında da kullanılıyor), aşevi, ayevi, babaevi, bakımevi, düğün evi, dünyaevi, düşkünlerevi, kızevi - oğlanevi, giyimevi, halkevi, huzurevi, ıslahevi, imamevi (halk ağzında 'karılar koğuşu' ya da kadın cezaevi), kitabevi, konukevi, modaevi, orduevi, öğretmenevi, ölü evi, randevuevi, yayınevi...

Örnekler bunlarla sınırlı değil elbette. En can alıcıları evlilik-evli-evlenmek, evcimen ve evcil bence. Ehil, güvenilir, sıcak, sorumluluk sahibi, zararsız, dostane...

Bir de 'evsiz' var. 'evsiz'i, "Evi olmayan" olarak tanımlamak yeterli değil bana kalırsa. Bir aidiyetsizlik, kimliksizlik halini de anlatıyor 'evsiz'. Tüm o saydığım olumlu hallerden yoksun olmayı... E hadi buyurun, bir de 'evsizler evi' var!

Bu doğrultuda düşününce en ironik olan ' genelev' aslında. Nasıl bir içselleştirmeyse bu artık?

Ya 'evgin'? 'evgin' de nesi?!

'ev' bir sığınak, mabet, yaşam savaşında bir tarafsız bölge... Nasıl anlatmalı?

"Home sweet home", iyi midir?

Olmaz, yetmez!

"Evceğzim evceğzim, sen bilirsin halceğzim" daha iyidir, bize böylesi iyi gelir.